Δυστοπία 2.

Αγόρια και κορίτσια, νέοι και νέες στο Μοναστηράκι τσαλαβουτάνε τα πόδια τους στο μαύρο νερό της μελαγχολίας. Αυτό που δεν ξέρουν είναι πως  ό,τι ξεκινά ως ενδυματολογική επιλογή, ως επιλογή βιβλίων με ακραία τρομακτικά σενάρια, ενσταλάζεται στον ψυχισμό τους, μαυρίζει την ψυχή τους και τον κόσμο εκεί απ’ έξω τους. Ο μόνος μεγαλειώδης πειραματισμός είναι αυτός με το ανοίκειο και το ξένο. Το βορβορώδες δεν εξαγνίζεται ποτέ. Ο πολεμοχαρής αλλοπαρμένος νέος στην μετεφηβική του ηλικία ξεκινά οντογένεση προς τα δεξιότερα των ιδεολογιών. Όποιον τον συνεπαίρνουν στην πραγματική ζωή οι σειρήνες της ηδονής καταλήγει ποικιλοτρόπως «βιασμένος», ίσως να γράψω πιο ορθά πως καταλήγει ρημαγμένος.