τα χνάρια ενός πολιτισμού 4.

Μ’ αρέσουν πολύ τα απροσδόκητα σημάδια πολιτισμού μέσα στην αγριάδα και την υπέροχα εγκαταλελειμμένη από τους ανθρώπους της Κω φύση. Η φύση της Κω έχει παντού -εκτός απ’ τις ξεμακρυσμένες ολωσδιόλου περιοχές της- σημάδια απ’ τις πατημασιές του ανθρώπου.  Γενικά ο πρωτογονισμός των νησιωτικών κωμοπόλεων  είναι δεδομένος, με κάνει να νιώθω πως εξαγνίζομαι απ’ τις πολλές κοινωνικές κατασκευές του άστεως (ιδεολογίες, τέχνη, κουλτούρα, αποδόμηση, πρόταση, αντιπρόταση, αρχιτεκτονική). Δηλαδή έτσι κι αλλιώς ο πολύς τοξικός πολιτισμός συνιστά μέγιστη  αντιφατική εικόνα όταν απαντάται στην εξωτική πολίχνη μας.  Γι’ αυτό και είναι πιο εκρηκτική και πιο καθαρή η απρόσμενη τελικά συνάντηση του ηλεκτρισμού, του διαδικτύου, των τεχνικών κατασκευών σε κατά τ’ άλλα δυσπρόσιτες εξοχές. Μια παντόφλα κάτω από μια ροδιά,  μια ημιτελής αρχαιολογική ανασκαφή απλωμένη στα κακοτράχαλα τοπία μου σαν φυσικές πέτρες μέσα σε χθαμαλή βλάστηση, το ποδήλατο ενός παιδιού από μια  εξερεύνηση οργανωμένη από συμμαθητές της ίδιας τάξης του δημοτικού.  Αυτές οι σύμμεικτες, οι μπερδεμένες εκτάσεις γης με τα απομεινάρια των ανθρώπων της πόλης, είναι τα «προάστια» την Κω.  Όσο αυτές οι   μπερδεμένες γαίες σπανίζουν τόσο φεύγεις απ’ την κεντρική πόλη του νησιού και πλησιάζεις προς το πρώτο χωριό.