Ταρκόφσκι.

Καμιά φορά νομίζω πως η απεικονιστική ποιητική μου έχει  εκλεκτικές συγγένειες με την αντίστοιχη του Tarkovsky. Βλέπω ένα ξεχωριστό και σπάνιο χρώμα και ξέρω πως γι’ αυτή της σπανιότητα της εμφάνισης του είναι ανάμεσα στις ομορφιές μου. Οι ομορφιές μου είναι σπάνιες. Και η φύση τις κρύβει καλά ακόμη και για ένα παρατηρητικό μάτι σαν και του λόγου μου. Καμιά φορά ακολουθώ δύσβατους δρόμους και ανωφέρειες ασθματικές κατά την άνοδο τους γιατί ξέρω πως πάντα στο τέλος ενός λαβυρινθώδους δικτύου από δρόμους υπάρχει μια μάγισσα που φυλάει απ’ τον απομαγευμένο πολιτισμό θεάματα σπάνια σαν κάποιους δυσεύρετους πολύτιμους λίθους.  Αυτό το πράσινο στην εγκαταλελειμμένη πισίνα είναι σαν το λιωμένο πράσινο ζαφείρι. Χωρίς ποτέ  το νερό που πρασινίζει να μην διατηρεί τις δικές του αυτόφωτες θέλξεις.