οφηλία 3.

Όπου συναντάω χρώματα σαν αυτά των λουλουδιών της πνιγμένης Οφηλίας στο γνωστό έργο ζωγραφικής του  Sir John Everett Millais τά φωτογραφίζω. Υπάρχουν κάποιοι χρωματικοί συνδυασμοί που διαιωνίστηκαν μέσα από γνωστά έργα ζωγραφικής. Απ’ τα εικαστικά πέρασαν και σαν μόδες σε διάφορα σχέδια πάνω σε ρούχα. Πάντοτε μου άρεσαν οι πνιγμένες γυναίκες και η εικαζόμενη αιώρησή τους λόγω της άνωσης στο νερό. Σκέφτομαι την Βιρτζίνια Γουλφ, την Elisa Day  ή και τα θύματα του Ορέστη της Κύπρου στην λίμνη στο Μιτσερό. Αντλώ λέξεις απ’ το υποσυνείδητο μου, τόσο εύκολη πια η πρόσβαση μου σ’ αυτό, ακούγοντας πάντα την ρήση του σοφού, «μην απελευθερώνεις ποτέ τους δαίμονες του υποσυνειδήτου σου γιατί θα σε πνίξουν». Η διαστροφή στη λογοτεχνία και τις τέχνες δείχνει νεότευκτες ομορφιές χωρίς να εισηγείται την πραγμάτωσή τους. Είναι γνωστή η βία στα έργα του Λωτρεαμόν, του Ντε Σαντ και του Μπατάιγ.   Οι Οφηλίες στο δικό μου φωτογραφικό έργο είναι πάντα ζωντανές γιατί μονάχα έτσι αναμοχλεύουν την χρωματική ταυτοσημίας τους π.χ. με το έργο του Millais.