Κόκκινο, μαύρο, λευκό 2.

Κόκκινο, μαύρο, λευκό. Τρία χρώματα τόσο αντίθετα μεταξύ τους όσο η ύπαρξη του ενός να αναδεικνύει με τον τρόπο της αλληλοπεριχώρησης το άλλο. Έχω ξαναγράψει γι’ αυτά τα χρώματα π.χ. για κόκκινο αίμα πάνω σε στρώμα χιονιού. Το μαύρο στα ρούχα των παιδιών της φωτογραφίας παραδόξως φωτίζει την λευκότητα του δέρματος στα πρόσωπα τους. Όλα είναι  κάτασπρα και μαρμαίρουν , όλα είναι κατάμαυρα και συσκοτίζουν, όλα είναι κόκκινα και ανεξάλειπτα κηλιδώνουν. Χείλη του άντρα σαν καύλα, μαλλιά της γυναίκας σαν ένδειξη μελαγχολίας,  η μύτη του άντρα ξεκάθαρα αρχαιοελληνική. Δεν θέλω να πάω στην παραισθησιακή αύρα γύρω τους, εξάλλου ποτέ δεν επικεντρώνω στα πρόσωπα. Η τέχνη μου είναι τα σύμβολα μου. Και σ’ αυτό το σύμπλεγμα εκατέρωθεν εναγκαλισμών των δύο υπάρξεων όλα καμπυλώνονται σε σχήματα αιωνόβιου έρωτα. Λοιπόν ο έρωτας είναι ίδιος με την δημιουργία σε ένταση συναισθημάτων, σε άρπαγμα απ’ την ολότητα που προκύπτει ως απότοκη της ένωσης των υπάρξεων. Αρπάζομαι απ’ το απείκασμα την ώρα του κλικ, το φαντάζομαι, για λίγο διάπυρος αναμένω να εμφανιστεί το αποτύπωμα της απαθανάτισής μου στην οθόνη της φωτογραφικής μηχανής, είμαι άλλου, το ίδιο και η ένωση απομακρύνει απ’ την πραγματικότητα τα ενωμένα κομμάτια. Η ένωση δημιουργεί συνθήκες αυθυπαρξίας του νέου συμπλέγματος έξω απ' ότι γίνεται μπροστά σ' αυτό. Εγώ δεν υπάρχω για τους ερωτευμένους. Ούτε αυτοί  υπάρχουν σαν διακριτά πρόσωπα πίσω απ’ την εμμονική μου θέληση να διαιωνίσω  το αμάλγαμα τους.