Ταγάρι.

Παλιά δεκαετία αυτή η γυναίκα. Ταγάρια και τα συναφή. Φεμινισμός, αξύριστες μασχάλες και πόδια. Μπορεί και τίποτα απ’ αυτά αλλά μονάχα το άρωμα τους. Με φωτογράφισε κι αυτή. Έτσι οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος, οι μελετητές του έργου μου, θα ψάχνουν να την ιχνηλατήσουν για να ανεύρουν  το φωτογραφικό της αρχείο, τη φωτογραφία του μεγάλου φωτογράφου και συγγραφέα που έφυγε τόσο άδοξα απ’ την ζωή. Νομίζω θα την βρουν. Η ομορφιά της τόσο χαρακτηριστική, ανεπανάληπτη και ανυπέρβλητη, παρά το ταπεινό των ματιών  της το πρόσωπό της έλαμπε από χαρά. Γι’ αυτούς τους ποιητές των δρόμων που ντύνονται με ρούχα παλιότερων εποχών. Συμβαίνει  οι φτωχοποιήσεις των λαών να οδηγούν συλλογικά τον πληθυσμό της γης σε ρούχα απολύτως χρηστικά. Αθλητικά παπούτσια, μερικές αλλαξιές φόρμες και φούτερ. Η εκζήτηση στην ένδυση, πριγκιπικές και βασιλικές επίσημες φορεσιές, στολές αναβατών ιππέων, ρούχα 19^ου αιώνα όπως το στυλ τους σώζεται σε δαγγεροτυπίες, τα πάντα όλα αναπροσαρμοσμένα σε μια επανεμφάνιση στο παρόν φορεμένα σε λίγους.  ΄Τα πράγματα που εκλείπουν λόγω φτώχειας, ένα φαινόμενο που συνεπικουρεί στην απομάγευση του κόσμου. Γι’ αυτό φωτογραφίζουμε αυτή την σπανιότητα που είναι η επιλογή κάπου ανθρώπου να φορέσει ρούχα σε γραμμές και υφές παρελθόντος. Ίσως να είναι πια μια πολυτέλεια. Ή μήπως είναι η δική μου κακομοιριά και φτώχεια που περιφέρουν το βλέμμα μου κυρίως σε όμοιούς μου; Μπορεί κι αυτό. Μόνο γι’ ανθρώπους σαν κι εμένα αναμέλπω πια λόγια ευχετικά για μια καλύτερη ζωή. Ας γράψω για το τέλος  την λέξη κουράγιο.