γεράκι 2.

Κι είμαστε ακόμη ζωντανοί. Κινούνταν σαν λιοντάρι που βρυχάται. Το κεφάλι του ήταν όλα τα λεφτά. Και το βλέμμα του. Μου θύμιζε εκείνον τον ηθοποιό απ’ την ταινία του Ταραντίνο Απ’ Το Σούρουπο Ως Την Αυγή.  Πολλοί τον κοιτάζουν με οίκτο κρίνοντας απ’ τις πιο εξόφθαλμες πληροφορίες του. Απλυσιά, μαλλιά κολλημένα, παραλήρημα. Αν δεν είστε έτοιμοι να κοιτάξετε έναν άνθρωπο εξονυχιστικά, μην παρατηρείτε κανένα. Γιατί η φυσιογνωμική σας είναι ηλίθια σαν κι αυτή του Λομπρόζο. Αυτός ο ιερακόμορφος συνέστρεφε την κεφαλή του πάνω από 180 μοίρες και ήλεγχε το Μοναστηράκι σαν περισκοπικός μηχανισμός. Το γατόνι έδειχνε ανέμελο αλλά με είχε λοκάρει και ήταν έτοιμο ανά πάσα στιγμή να καταστρέψει τα πάντα. Οσμίστηκε τον σεβασμό μου προς τον ίδιο και κινήθηκε με την υψιπέτεια του ζεϊμπέκη. Έδινε την περφόρμανς του. Μου τρυπούσε το μυαλό, ανέβαζε το άγχος μου και κάθε λήψη μου είχε την καύλα που έχει το χρήμα όταν τρέχει σαν πακτωλός και μαύρος χρυσός στα κρυμμένα μπαούλα του τσιγκούνη.