Εξωτικό πουλί.

Νόμιζα πως το μοναδικό εξωτικό πουλί της Αθήνας ήταν η Ζυράννα Ζατέλη. Πάνε δυο χρόνια που έχω να την δω και δεν έχω ούτε μια φωτογραφία από τα 20 χρόνια  της φιλίας μας. Με θεωρούσε υπάνθρωπο, έναν υπάνθρωπο με τον οποίο δεν ήθελε  να φωτογραφηθεί. Ευτυχώς που με την φωτογράφιση εξασκήθηκα στην δύσκολη θηρευτική ματιά. Έγινα bird watcher και έμαθα μέσα απ’ το πλήθος των ανθρώπων με ματιές σαϊτιές να ανελκύω το ζωηρό στην πλησμονή της μονοτονίας. Έτσι απαθανάτισα κι αυτή τη γυναίκα της φωτογραφίας που έφερε πάνω της όλες τις φθινοπωρινές αποχρώσεις. Πεσμένα πλατανόφυλλα, ξύλο βρεγμένο που μοσχοβολά, αέρηδες που φυσούν ακατάλαγιαστοι για μήνες.