Κάπου στην Καλλιθέα.

Βλέμμα που αναδύεται από βάθος παραμυθιών που το κορώνουν. Τόσο υποβλητική η ένταση του κοιτάγματος αυτού του άντρα όσο ακόμη και να φοβηθώ μην με υπνωτίσει. Κάπου στην Καλλιθέα. Απ’ την άλλη ένιωθα και άλλα πράγματα μαζί, σαν αποβλάκωση, αποχαύνωση αποκάρωμα, σαν αδυναμία καθήλωσης τού βλέμματος του ανδρός σε κάποιο σταθερό σημείο. Αβελτηρία αδυναμίας αναγνώρισης οποιουδήποτε συστατικού στοιχείου του περιγύρου του ασθενούς. Ή μήπως ήταν ένας χυδαίος τεμπέλης, ένας άεργος, ,και ένας παρίας. Βαρέθηκα ν’ ακούω τους στιγματισμούς των κομφορμιστών  γι’ αυτούς που τους έχουν ξεκληρίσει τις ελπίδες και τα όνειρα, γι’ αυτούς που αργοπεθαίνουν για ν’ αυγατίζουν οι άλλοι θρύλους που χρησιμοποιούν για άλλοθι στις αιτιάσεις τους. Θρύλοι δήθεν καλοζωίας, πάντα οι συνωμοσίες για μυστικές απολαύσεις των ευάλωτων ομάδων ήταν η (ανύπαρκτη) βασική αιτία του φθόνου των λάτρεων των χρηστών ηθών απέναντι στους πάσχοντες.