παράξενος στον κόσμο μας.

Ήθελα να τον φωτογραφίσω και ένα περιστέρι μπήκε στο πλάνο και αναβάθμισε τη συνολική εικόνα. Αυτός έμοιαζε μονίμως συννεφιασμένος σαν κατατονικός, έτσι που όταν ξεσπούσε σε χάχανα και ξεστόμιζε χωρατά έμοιαζε με αφασικό που για λίγο χρόνο συνερχόταν. Να σας πω την αλήθεια ο άντρας που φωτογράφισα για κάποιον λόγο με πήγε στον μεγάλο κωμικό μας Νίκο Σταυρίδη.  Ύστερα πήγα στον Καραγκιόζη κι έπειτα σ’ έναν γύφτο λατερνατζή που είχε ανάμεσα στα δόντια του και κάποια χρυσωμένα. Προσπαθώ να συλλογιστώ γιατί αυτοί οι άνθρωποι χαίρονται τόσο πολύ την συνάντηση τους με τον φωτογραφικό φακό. Ίσως γιατί γνωρίζουν πως το κλικ του φωτογράφου είναι η μοναδική ευκαιρία για να περάσουν απ’ την ζώνη της αορατότητας στην ισότιμη εκπροσώπηση τους μέσα στην ιστορία. Ίσως αύριο να πάω να καταγράψω κάποια λόγια τους.