Γιορτή προς τιμή του ποιητή Γιώργου Χρονά 3.

Φωτογράφιζα τα πολυτελή φωτιστικά και η οικεία φωνή του Γιώργου έσκαγε στο αυτί μου σαν κύμα και φλοίσβος.  Εξάλλου το μύχιο νοητό αυτί μου πάντα ακούει τη φωνή του Γιώργου γιατί είναι ο μόνος συνάνθρωπος μου που δεν έκρυψε την βάναυση πλευρά του. Ο Γιώργος δεν αγιοποιήθηκε ποτέ. Οι άνθρωποι αποκρύπτουν τη σκοτεινή πλευρά τους και μοιάζουν σαν απρόσιτοι. Η ακραία ευγένεια είναι χυδαία. Αν δεν τσαλακωθείς, αν δεν νιώσεις έκπτωτος ποτέ δεν θα ανυψωθείς. Ίσως οι πολυέλαιοι επικρεμάμενοι σε δυσθεώρητα ύψη, ίσως να ανεβάζουν τον άνθρωπο απ’ το πυκνό σκοτάδι στις ψυχές τους στη φωτοχυσία  τους (αυτού του είδους των φωτιστικών). Η εκδήλωση θα ξεκινούσε σε λίγο και το φως έπλεκε μυσταγωγία.