Πολυέλαιος. Γιορτή προς τιμή του ποιητή Γιώργου Χρονά 1.

Αίθουσα με πολυελαίους στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Θα φιλοξενούσε ωσάν ορθόδοξη εκκλησιά βυζαντινού ρυθμού τον χοϊκό μεγάλο ποιητή Γιώργο Χρονά. Και καθώς μεγάλωνε το εσωτερικό φως της φωτογραφικής μηχανής τόσο περισσότερα τα χρώματα που εξέπεμπαν οι λάμπες έμοιαζαν πιο εξωπραγματικά. Σαν ανείδωτα μέχρι εκείνη την βραδιά της Τετάρτης 22 Νοεμβρίου του 2023. Λίγο αυτή η αίθουσα μου θύμισε την πόσιμη άψινθο των ποιητών στην Γαλλία του 19^ου αιώνα. Άλλες φορές αυτό το φως απ’ τους πολυελαίους φώτιζε και το περίτεχνο φωτιστικό, ανυπέρβλητες συμμετρίες που βλέπουμε πια και στα μαθηματικά του χάους και τα γνωστά σε όλους μας fractal. Αν κοιτάξεις καλά τους πολυελαίους που φωτογράφισα   θα χαθείς μέσα σ’ αυτή την αρμονία στην κατασκευής τους. Είχαμε και στο σπίτι μας μικρότερους πολυελαίους – το αγλάισμα της μητέρα μου για το νεόκτιστο σπιτικό μας. Το φως είναι πάντοτε μαγικό, σε ολόκληρο το ορατό του φάσμα. Από τα βοφωσφορίζοντα όργανα των μικροσκοπικών κριλ στο πλαγκτόν μέχρι και το ανέσπερο φως του Θεού και των θεοφόρων μοναχών που πέτυχαν μέσα από σκληρές ασκητικές να το κοιτάξουν.