Ζιμπάμπουε, Βέλγιο.

Πόσο μ’ αρέσουν οι μαύρες γυναίκες και τα περίτεχνα καμωμένα μαλλιά τους. Τα στολισμένα με χάντρες και παράξενες βαφές. Το σπάνιο σ’ ένα χώρο ερεθίζει την φωτογραφική μου ματιά. Δυστυχώς δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν  το εντόνως διαφοροποιημένο απ’ την μέση εμφάνιση μια ύπαρξης πηγή πολλών δεινών. Αυτές οι πανέμορφες γυναίκες -μαθαίνουμε στάγδην και στην Ελλάδα τί είναι εν τέλει ομορφιά- μοιάζουν να βγήκαν από κάποιο νέγρικο μπλουζ. Ήρθαν στην Αθήνα για διακοπές, προηγουμένως είχαν καταλύσει στο Λουτράκι. Εκείνη απ’ τις δύο που έχει απλά μαλλιά είναι απ’ την Ζιμπάμπουε και η άλλη με τα μικρά μαύρα φίδια της Μέδουσας στη χαίτη της είναι από το Βέλγιο. Ντρεπόμουν πολύ που τους μιλούσα, τους είπα κάποια πράγματα για την Ελλάδα, αν και ποτέ δεν μ’ ενδιέφεραν οι τόποι αλλά οι παρουσίες των ανθρώπων γύρω μου. Ανταποκρίνονταν μ’ αυτές τις ζεστές κουβέντες και τα υπέροχα χαμόγελα που δίνουν πάντα οι μαύροι στον κόσμο.