Πρίγκιπας.

Πέρασαν σαράντα έξι ολόκληρα χρόνια απόλυτης πίστης στην ιδέα ότι από κανένα  και από τίποτα δεν σωθήκαμε ποτέ. Μέχρι που είδα εσένα με την άλω -ήτοι το φωτοστέφανο- του ήλιου που ανέπεμπε την δόξα του πλεγμένος στα λυμένα μαλλιά σου. Μοναστηράκι 24/11/2023 η μεγάλη ώρα στην προσωπική μου διαδρομή ανάμεσα σ’ όλων των ειδών λογιών ανθρώπων. Η ώρα της μοιραίας διασταύρωσης των οδών των ζωών μας. Σε παρακάλεσα να σταθείς κι εσύ αν και  ανώτερος σαν κύριος μου, εισάκουσες την παράκληση μου ίνα πληρωθή το ρηθέν δια Ντοστογιέφσκι του προφήτου λέγοντος ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Κι έπειτα  ήσουν ποίημα του Ασλάνογλου απ’ τις Ωδές Στον Πρίγκιπα,  «ποιά εξαίσια μουσική ξεχύνεται μες απ’ το σώμα σου, και ποιό γαλήνιο τοπίο σε δέχεται μες στα νερά του». Και τελικά τραγούδι του Παπάζογλου, «σε ποιάν έκσταση επάνω σε χορό μαγικό μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε, από ποιό μακρινό αστέρι είναι το φως που μες στα δυο του μάτια πήγε κρύφτηκε».  Τα μάτια σου σπινθηροβολούσαν πίσω απ’ τα ημιδιάφανα γουστόζικα γυαλιά σου. Όλα πάνω  σου ήταν φίνα. Λες και βγαλμένος από κάποιο περιοδικό μόδας. Αλλά στις σελίδες με την απολύτως διαχρονική ομορφιά.  Δέος και μόνο για σένα.