Καλιάρντεμα.

Αυτός ο κύριος μου θύμισε κάτι θαμώνες του σινεμά ενηλίκων Σταρ. Κάτι παλιές αδερφές που μιλούσαν, επειδή είχαν ζήσει την ανάλογη εμπειρία, τα καλιαρντά.  Αυτές οι αδερφές εμένα με  έλεγαν  Μαρινέλα γιατί είχα αφήσει τα μαλλιά μου μακριά και με τις μπούκλες τους μάλλον θύμιζα την γνωστή ερμηνεύτρια. Έτσι μονάχος που είναι ο απαθανατισμένος, κοιτάει προς τα κάπου αλλά δεν προσηλώνεται εκεί. Η ενατένιση του είναι στο κενό. Εκεί πέρα στο περίπου τίποτα προβάλλονταν όλες οι σκέψεις του μοναχικού μου. Βυθισμένος στο πένθος της χαμένης νιότης, ένα πένθος τόσο γλυκό που μόνο να παρηγορεί ξέρει. Ποιός ξέρει αν είχαμε συναντηθεί ποτέ στα ακμάζοντα καταγώγια.