Εθνική φορεσιά.

Τώρα  ο δρόμος αυτός έχει γεμίσει και μ’ αλλοεθνείς. Άνθρωποι από χώρες της Ανατολής με ψαρωτικό κοίταγμα  σαν γαλόνι στο ρούχο τους. Τούτο το κοίταγμα είναι η δήλωση της διαθεσιμότητάς τους για να μπούνε στην εγχώρια μαφία. Δεν είναι όλοι φτωχοδιάβολοι. Μπορεί κανείς να δει παράξενες εθνικές φορεσιές. Ομορφιές διαφορετικές και πιο μελαγχολικές απ’ αυτές του δυτικού πολιτισμού.  Πάντα όσοι διασχίζουν την οδό Μαρίκας Κοτοπούλη έχουν μια ψυχική χωλότητα, μια ανημποριά, ένα ερωτηματικό στο πρόσωπό τους. Είναι ο δρόμος όσων αναζητούν τους ίσκιους μια κατηφόρας για να κρυφτούν από το φως. Εγώ πηγαίνω και τρυπώνω στο Καφέ Στάνη since 1932. Καμμιά φορά έρχονται φίλοι μου εκεί και πίνουμε τους καφέδες μας, τρώμε γλυκά. Για μένα που φωτογραφίζω η Στάνη είναι το όμορφο τέλος πολλών κουραστικών διαδρομών.