Γαλήνη.

Ένα ξεχαρβαλωμένο κτήριο και μια εξίσου ξεχαρβαλωμένη επιγραφή. Γαλήνη. Φωτογράφισα αυτόν τον μικρόκοσμο χάους. Κάτι με ψυχικές αρρώστιες, αναπολήσεις εγκλεισμού μου στην ψυχιατρική κλινική Γαλήνη της Κηφισιάς για δυο μήνες. Όλο διαβάζουμε γκράφιτι και επιγραφές στον δρόμο. Όλοι προσπαθούμε να βρούμε σ’ αυτά τίτλους για την ζωή μας.  Εμένα με τρομάζουν αυτά τα πράγματα. Αναμοχλεύουν, ξυπνάνε τα τραύματά μου. Προϊόντος του χρόνου οι πληγές κακοφορμίζουν και η κατάθλιψη υποτροπιάζει. Ναι, μικρά ψυχωσικά επεισόδια -συμβαίνουν στις μέρες μας στον καθένα μας- κάνουν αυτά τα γραμμένα στους δρόμους ενδιαφέροντα, όμορφα και κατά συγκυρίες τρομακτικά. Μ’ ένοιαξε σ’ αυτή τη φωτογραφία το contrast ανάμεσα στην πίσσα στο εσωτερικό του παράθυρου και στην επιγραφή. Μέσα απ’ αυτή κάποιος επικαλούνται την ηρεμία. Και πάνω απ’ αυτή το αδιαπέραστο για την όραση βάθος  του μαύρου λειτουργεί σαν σύμβολο συντριβής και κατάποσης, ο άνθρωπος σαν αφανισμένος. Μόνο οι πληγιασμένοι    με ανεπτυγμένη την ενόρμηση θανάτου αποζητούν να αφομοιωθούν σαν όμοιοι του σκότους απ’ αυτό.