Ο Ψαλιδοχέρης του Συντάγματος.

Ο άντρας της φωτογραφίας ήταν στα χαμένα. Μου θύμισε την ταινία Ψαλιδοχέρης του Τιμ Μπάρτον. Τον κεντρικό χαρακτήρα. Μάτια κατάμαυρα πυρίκαυστα κάρβουνα. Πύλες των εσωτερικών αβύσσων του. Μαλλιά ανακατεμένα τονίζουν την  αδιαφορία του για έναν  κόσμο που τον απέβαλλε απ’ τις τάξεις του. Οι περιθωριακοί δεν έχουμε στυλ στα ρούχα. Πολλοί πιάνουμε ένα μπλουζάκι απ’ τα πάντα ακάθαρτα και δύσοσμα βουνά από ρούχα μας. Ένα αδιάφορο και πάντα εκτός μόδας παντελόνι και κάτι τρύπια απ’ τις οδοιπορίες στις ενδοχώρες των μητροπόλεων παπούτσια. Μόνο στα πολύβουα βουλεβάρτα της Αθήνας διαλάθουμε την προσοχή σου.  Η βιασύνη που επιτάσσει ο αγώνας για επιβίωση δίνει σε όλους τους κομφορμιστές βλέμματα κυνικά. Τέτοια μαλλιά σαν του απαθανατισμένου μπορεί να φτιάξει κάποιος την ώρα που σε απόγνωση και συμφορά απλώνει τα χέρια του στο κεφάλι του -και τα μούτρα του  και ανασκαλεύει αυτιά, μύτη, τρίβει τα μάτια του- και τα πλέκει και  τα τραβάει με δύναμη. H καλοσύνη, η αυθεντική δημιουργικότητα, οι οραματιστές, οι αθώοι σ’ ένα κόσμο που ακόμη και τα λεφτά του είναι μαύρα, οι εν λόγω αξίες αποσκορακίζονται ως υπομνήσεις για την εναλλακτική πρόταση της εντιμότητας. Σ ‘ έναν κόσμο ενόχων ο αθώος γίνεται ένοχος γιατί σπάει την συλλογική ομερτά.