Ποδήλατο.

Ένα παλιό ποδήλατο και μπροστά του ένας δρόμος για να τον διασχίσει.  Όλοι αφήνουμε τη ζωή μας σε κάποιο ευπρόσιτο πάρκινγκ για να την ξαναπιάσουμε με την πρώτη ανάτασή μας. Έβρεχε εκείνη τη μέρα στο Μοναστηράκι. Όλα είχαν ακινητοποιηθεί και ανέμεναν την κατάπαυση των υδάτινων πυκνών ριπών. Και όμως αυτή η σιγανή βροχή δεν ήταν η απόλαυση που ήταν κάποτε. Οι μετεωρολόγοι είναι κι αυτοί -όπως τόσο άλλοι- τρομοκράτες , οι μάζες πρέπει να ελέγχονται με κάθε τρόπο. Ένα μήνυμα απ’ το 112 η ζωή μας. Μια ακυρωμένη ανησυχία, αν λάβει κάνεις υπόψιν του τα λεγόμενά μου που προηγήθηκαν. Οι δρόμοι ήταν  τόσο όμορφοι με το λεπτό στρώμα νερού να εναγκαλίζεται το φως. Και αυτό που πρέπει να εκδιωχθεί είναι ο φόβος. Ο φόβος που εμποδίζει την απελευθερωτική  και ζείδωρη ομορφιά  απ’ την ενδυνάμωσή μας.