πρώτη βροχή.

Η πρώτη βροχή του Φθινοπώρου μας πιάνει όλους εξαπίνης. Κανείς δεν έχει ομπρέλα γιατί κανείς δεν περιμένει αυτός ο κακός χαμός από τα πιο μαυρισμένα σύννεφα στον ουρανό να φέρει βροχή. Έκθετοι στο νερό, πλατσουρίζουμε στα εγκλωβισμένα νερά μες στις κακοτοπιές των οδικών αρτηριών της πόλης. Ακόμη και ένα λεπτό νεροποντής μας λούζει πατόκορφα και λουσμένοι πάμε κάτω απ’ τα υπόστεγα. Στις παρυφές της Αθήνας οι άνθρωποι αναμετριόνται και με τους κεραυνούς και τις πλημμύρες. Η βροχή βέβαια είναι και ένα άλλοθι για να ξεφύγεις αρκετά απ’ την ρουτίνα σου. Ξέρω πως την ακούμε γιατί μας ηρεμεί ο ήχος που κάνει όταν το νερό της κουρταλεί πάνω σε τσίγκινες επιφάνειες, όταν πέφτει πάνω στο μάρμαρο, στα πλακάκια και στις τέντες που σκεπάζουν τα καφέ με από κάτω κάποιους τυχερούς. Θυμάμαι στην Κω στο οικογενειακό πολυκατάστημα μας την βροχή να σκάει σ’ ένα σαν από χοντρό πλαστικό οικοδομικό υλικό. Εκεί, σ’ αυτό το υλικό, η βροχή αυτοσχεδιάζει σαν μια ορχήστρα από εκατοντάδες κρόταλα. Μετά τα άσματα των κητωδών θηλαστικών οι κακοκαιρίες παράγουν μουσική εξίσου ασματική.