Λουλούδι.

Άραχλο και μαύρο σπίτι και ξαφνικά μέσα στο ζόφο του ένα λουλούδι ζωντανό να θάλλει στο μπαλκόνι. Ακόμη και στο πιο άφεγγο μέρος, στο πιο μελανό της αβύσσου ο Θεός βρίσκει πάντοτε τρόπο ιεροκρυφίως να σκίζει τα σκοτάδια έστω και με τη πιο ανεπαίσθητη φωτεινή απορροή του. Στην παλιά Εθνική Βιβλιοθήκη -στην καρδιά της Αθήνας του νέφους και του τσιμέντου- βρίσκει κανείς σε τοίχους  της πισσαρισμένους από χυδαία συνθήματα  χορτάρια σαν κι αυτά που συναντάμε στα λιβάδια. Πάντα θα υπάρχει ελπίδα, η παρατεταμένη απόγνωση κυοφορεί και γεννά στο τέλος ακραιφνές φως. Ας έχουμε μερικοί αποταχθεί τον Θεό και λατρέψει τον Σατανά πάντα και με την μορφή άρνησης, έστω, θα υπάρχει και το φως του Θεού που αποκηρύξαμε. Για να στρέψεις το βλέμμα σου στην παρακμή χρειάζεσαι πάντα την πυροπόρφυρη ήρεμη φλόγα. Ίσως γιατί τελικά δεν υπάρχει ζωή και θάνατος, καλό και κακό, όλα τα γνωστά δίπολα που περιορίζουν με δεσμά την σκέψη μας. Υπάρχει μόνο διαφορά μιας δόνησης από μια άλλη. Δοσμένος (προσωπικά) πάντα πέρα απ’ το καλό και το κακό , τόσο πολύ δοσμένος που μοιάζει η αντίθεση αυτών των περιλάλητων λέξεων σαν μια επιπολαιότητα ή ένας νοητικός τροπισμός των βαρεμένων μυαλών.