Βρεφοκρατούσα.

Θυμάμαι μια γυναίκα στον δρόμο που είδε κάποιον άστεγο και έκλαψε σαν να ήταν αυτός μέλος της οικογένειάς της. Θυμάμαι να βλέπω στα τρένα του ΗΣΑΠ της Αθήνας, να τον πετυχαίνω σε διάφορα βαγόνια, εκείνον τον πανέμορφο κιθαρωδό, κάθε μέρα γινόταν και πιο αδύναμος, λιπόσαρκος και το πρόσωπο του αφυδατωμένο, όταν τον είδα τελευταία φορά ήταν σαν καθαγιασμένος, είχε στα μάτια του τον επερχόμενο θάνατό του και μια άλω πάνω απ’ το κεφάλι του και σαν συνδεδεμένη με τον ουρανό.  Τσιγγάνες  με τα παιδιά τους σε οδυνηρούς εναγκαλισμούς της μητέρας προς το νήπιό της. Λένε πως ποτίζουν τα παιδιά τους με ηρεμιστικά για να κοιμούνται όσο κρατάει αυτή η βάρδια της απόγνωσης. Σου λέει έχει περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο του Έλληνα η δυνατή εικόνα  της βρεφοκρατούσας Παναγιάς.