πόνος.

Ο πόνος της πόλης, εκεί που αποδομούνται όλα τα σενάρια πως η ανθρωπότητα έχει περάσει από περιόδους ακμής. Ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία και σε οποιεσδήποτε  γεωγραφικές συντεταγμένες δεν είχαμε μια εδραιωμένη στις ψυχές των ανθρώπων μακαριότητα. Ο πόνος που επιμένει και οι πονεμένοι άνθρωποι  που  ζουν το μαρτύριο τους μόνο και μόνο για να δουν τον χειμώνα μια χιονονιφάδα. Αγόγγυστα.  Μόνο και μόνο για ν’ αγαπηθούν από έναν αδέσποτο σκύλο. Για να ζήσουν ανάμεσα στις μαζεμένες χριστιανικές εικονίτσές τους το θαύμα της έγνοιας του Χριστού.  Για να ζήσουν στα κράσπεδα των δρόμων ότι δεν είναι μόνοι τους σ’ αυτή τη δύσκολη θέση. Ξέρουν καλά πως εκεί πάνω απ’ το ύψος των ματιών τους  είναι τα μάτια -καθρέφτες ψυχής- πολλών διωγμένων ιδιοκτητών κάποιας κατοικίας. Ο προφανής διωγμός είναι ο άστεγος, ομοιότυπος με τον  διωγμό κάθε ανέστιας ψυχής που δεν βρήκε το καταφύγιο και απάγκιο μέσα στις άλλες ψυχές του μοναχικού πλήθους της μεγαλούπολης.