σιντριβάνι.

Το νερό του σιντριβανιού της Ομόνοιας, η κορυφή του για να είμαστε πιο ακριβείς, ακουμπάει τον ουρανό και εξατμίζεται δίπλα από τον ήλιο. Γίνεται και το σιντριβάνι σύννεφο. Αυτή η πληθώρα οφιοειδών, βουστροφηδόν, σπειροειδών, ακόμη και καλειδοσκοπικών αμφοτερόπλευρων εμφιλοχωρήσεων του ενός όντος μέσα στο άλλο, του ενός πράγματος μέσα στο άλλο και τρισυπόστατες καταστάσεις και τα πολύμορφα συμπλέγματα δημιουργούν άπειρες προοπτικές σε όλες τις εικόνες της Αθήνας .Η Αθήνα είναι συνεχώς στη φάση αναστολής της αυτοπραγμάτωσης της. Στο Μεταξουργείο είχα βρει κάτι κτήρια διαφορετικών  αρχιτεκτονικών σχολών κι όμως όλα αυτά τα κτήρια εφάπτονταν σε κάποιους απ’  τους τοίχους τους, ήταν σαν να έβλεπες ακολουθώντας ένα χρονικό βέλος ένα απεικονιστικό ταξίδι απ’ το παρελθόν στο παρόν αλλά και το αντίστροφο. Τα διαφορετικά ύψη των κτηρίων, οι όγκοι του ενός που χάνονται πίσω απ’ του άλλου διέστελλαν το οικοδομικό τετράγωνο στο άπειρο .