Κομπολόι.

Είναι ξεκάθαρο πως η Αθήνα για μένα ένα παλίμψηστο κτιστών δομών αλλά και έμψυχων. Βλέπω ανθρώπους- το έχω ξαναγράψει- αριστοκρατικά ντυμένους με σκερτσόζικες έως και χυδαίες συμπεριφορές, ο Τσαρούχης φορούσε κάτι αποφόρια παντελόνια με τρύπιες τσέπες για να φεύγουν τα κακά μάγια που του έκαναν οι αντίζηλοί του. Οι τσιγγάνες μου θυμίζουν φυλές της αφρικάνικης ερήμου από άλλο έργο αυτές. Κάποιοι Βαλκάνιοι μοιάζουν με ογκόλιθους βουνά και οροσειρές μ’ ανάγλυφα πρόσωπα σαν την καλλιεργημένη με μόχθο γη. Ο εξευρωπαϊσμός καταργεί την διαφορετικότητα. Τότε που συναντούσες κάποιον πλάνητα και μαγευόσουν για όλο τον υπόλοιπο βίο σου. Οι Έλληνες Βαλκάνιοι έχουν αυτή την παλιά ομορφιά. Την άγρια, φέρουν πρόσωπα σαν αυτά στων ινδιάνων.  Εγώ φοράω παλιά χρυσά γύφτικα δαχτυλίδια, έχω ένα κομποσκοίνι στον δεξί μου καρπό και πορεύομαι σαν ένα σημείο συνάντησης των πιο αντιθετικών διαδρομών.