Ενοχλητικός άνθρωπος.

Υπάρχει πάντα ένας άνθρωπος όταν φωτογραφίζω που θα με ενοχλεί και δεν θα μ’ αφήνει να κάνω τη δουλειά μου. Ήταν μεθυσμένος πάρα πολύ.. Αντιφωτογραφική εποχή. Νεκρές φύσεις στο δειγματολόγιο μου πιο πολύ και λούμπεν παρίες απ’ αυτούς του φυράματος στό οποίο ανήκω και εγώ. Τελικά μόνο τ’ αδέρφια μου θα φωτογραφίζω  αφού η φιλυποψία του καθωσπρεπισμού καθιστά ιδιωτικούς τους ανθρώπους  ακόμη και όταν εντοπίζονται σε δημόσιους χώρους. Αλλά αν προσέξετε καλά τα πρόσωπα των ρακένδυτών μου  υπάρχει σ’ αυτούς μια λάμψη υψοποιός. Οι άνθρωποι στις μέρες μας , συλλογικά ψυχωσικοί,  τρέχουν να ξεφύγουν από μια αδιόρατη απειλή. Κλειδαμπαρώνονται νωρίς  στα σπίτια τους, αυτιστικά αποχαυνώνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο άνθρωπος της φωτογραφίας όταν με είδε δεύτερη φορά με τσαμπουκαλεμένο βλέμμα, με πλησίασε, «εσύ καλός άνθρωπος», μου είπε. Ήταν όμως αργά γιατί όλα τα ξεπεσμένα μεγαλεία είχαν ήδη περάσει ανεπίστροφα έμπροσθέν μου.