Δύο άστεγοι.

Δυο άστεγοι στην πλατεία Κύπρου της Καλλιθέας. Με είδαν και σπαρακτικά με φώναξαν να τους φωτογραφίσω. Να τους φτιάξω μια ανάμνηση στην οποία θα παρηγοριούνται στις δύσκολες μέρες τους που αναντίρρητα θα έρθουν. Ο ένας που ποζάρει με το μπράτσο του σφιγμένο… «θα πάρεις πολλά λάικ, θα κερδίσεις πολλά λεφτά μ’ αυτή τη φωτογραφία» , μου είπε και ακόμη ψάχνω την κομματιασμένη από συγκίνηση καρδιά μου. Είπα και στην φίλη μου Πιερέττα  ότι αυτή η γενναιοδωρία τους, η ανάγκη τους να μιλήσουν μ’ έναν άνθρωπο, που πάντα και σε ανάλογες περιστάσεις τυχαίνει να είμαι εγώ και είμαι περήφανος γι’ αυτό, αυτή η γενναιοδωρία τους λοιπόν είναι μια ακαταμάχητη ανάγκη για συναισθηματικές ανταλλαγές με τους ανθρώπους. Όποιος έχει μεγαλώσει σαν ξένος σ’ αυτό τον κόσμο αγαπά όσο σχεδόν τίποτα άλλο τους ανθρώπους του δρόμου.  Αύριο θα φτιάξω ένα αντίγραφο της φωτογραφίας και θα περάσω να τους τό δώσω.