Λωτρεαμόν.

Μην με ρωτήσεις γιατί δεν φωτογραφίζω βράδυ. Είναι μια ανάμνηση με οξύληκτες κορυφές που κάνουν το μέσα μου να αιμορραγεί. Η ανάμνηση εκείνη του πατέρα μου  που  σαν φωνή βοώντος με ανακαλεί πάντα να επιστρέφω στα σκεπάσματά μου νωρίς. Όμως συνήθισα το φως και αυτό που θέλω να προσθέσω είναι πως είναι κατά τόπους πιο σκοτεινό κι απ’ το σκοτάδι. Φωτογράφισα αυτό το γνωστό γλυπτό στην Ερμού. Πιο πολύ μοιάζει με τα παράξενα πλάσματα στα Άσματα του Λωτρεαμόν, στα άλλα φολιδωτά τέρατα του Λάβκραφτ. Είναι αναίτια η ύπαρξη αυτής της σύνθεσης. Μόνο σκιάξιμο προκαλεί και στα βρέφη που τυχαία το κοιτάζουν ανταριάζουν οι δακρυϊκοί αδένες τους. Τέτοια τερατόμορφα αίσχη έχω δει σε έργα του Νταλί για την εικονογράφηση του προαναφερθέντος αριστουργήματος του Λωτρεαμόν. Αυτό το μακάβριο γλυπτό δεν κουράζομαι να το βλέπω και να φρικιάζω.