γκράφιτι.

Είναι μια ολόκληρη δουλειά ή τέχνη -πιο σωστά- τα γκράφιτι της πόλης. Αυτά με τα πρόσωπα είναι τα καλύτερα. Ακόμη κι ο φιλέρημος και ο αναχωρητής δεν είναι ποτέ μόνοι τους με τούτους τους ζωγραφιστούς ανθρώπους και τα μάτια τους , μάτια μιας Αθήνας που κοιτάζει το κλέος της. Τα μάτια της Αθήνας είναι στα πρόσωπα των τοιχογραφιών της, είναι στα κάτοπτρα που είναι εντοιχισμένα σε εξωτερικούς  τοίχους μαγαζιών και σε τυχαία μέρη, να κατοπτεύει όλα η πόλη.  Σε νεοκλασικά παρατημένα και μαραγκιασμένα απ’ την οξειδωτική δυνατότητα του χρόνου, την διαβρωτική του, παράθυρα, πόρτες, και τζάμια σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκονται είναι και τούτα μάτια. Όλα τα μάτια της Αθήνας μας παρακολουθούν γιατί το σκότος είναι απρεπές ως προς το περιεχόμενο του και πρέπει να διαρραγεί με την φωταύγεια. Και φυσικά τα μάτια των ανθρώπων, πιο πολύ ανάμεσα τους αυτά τα μάτια της κατάκρισης,  της απορίας και της εκβίασης μίας απολογίας σου. Παντού μάτια και ξέχνα εκείνο το τσιμπούκι στην Ομόνοια τα ξημερώματα.