Οίκος τυφλών Καλλιθέα.

Ένα ουράνιο κατασκεύασμα της νυχτιάς. Γι’ αυτό το φωτογράφισα. Σαν τέτοιο. Ταυτίζεσαι με τέτοιες υποβλητικές παρουσίες. Υπήρχε παντού ησυχία. Στην αυλή του οίκου  μια παλιά τσουλήθρα έμοιαζε ν’ αναπέμπει την ενέργεια κάποιας οπτασιακής κινητικότητας. Διαλέγω τις λέξεις μου μία προς μία. Να ηχούν στη μύχια ακοή σου σαν οι θρυμματισμένοι  στίχοι , οι πεσμένοι στην οθόνη σου από ανείπωτα ποιήματα. Αυτό το κτήριο είναι ένα ποίημα κι εγώ ο καημένος πεζογράφος μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής μου. Οι κόγχες με τα παράθυρα πάντοτε μοιάζουν με μάτια ή στόματα. Όπου και να βρεθώ κοντά σε παλιά κτήρια η ίδια αίσθηση πως αντικρίζω κάτι που έχει τις δικές του αυτόνομες αισθήσεις. Τα κτήρια έχουν μάτια και στόματα. Κάτι μας τερετίζουν αδιάλειπτα.