ομορφιά και ασχήμια.

Ένα άγαλμα καταμεσής των τσιμεντένιων όγκων της Αθήνας. Το καδράρισμα απαράμιλλης ομορφιάς. Ένα χαλί και ένα δέντρο πλαισιώνουν συγκλονιστικά την φωτογραφία. Το άγαλμά θυμίζει αυτά που έγραψα και πριν, η πόλη δεν θεριεύει μονάχα σαν ένα τρομακτικό τέρας αλλά και σαν μια όμορφη φύση από δομές. Το άγαλμα μου θυμίζει την Casa Romana της Κω. Τις επαύλεις στην Τοσκάνη αλλά και τις ερημωμένες αρχοντικές κατοικίες στην Τατοΐου της Κηφισιάς. Η ομορφιά στην Αθήνα μπορεί να έχει κλασική μορφή αλλά και σούπερ μοντέρνα ή ακόμα και αυτοσχεδιασμούς του χρόνου πάνω στην πέτρα και το χαρτί. Αυτό το άγαλμά μ’ ακολουθούσε σ’ όλη την οδό που βάδιζα εκείνα  τα  λεπτά. Η ομορφιά σαν ποίημα σ’ ακολουθεί και η ασχήμια έχει κι αυτή τους ωραίους εκπροσώπους της,