Γαργαντούας και άλλοι.

Αυτό το παλιό εγκαταλελειμμένο βιβλιοχαρτοπωλείον μου θυμίζει το πρώτο βιβλιοπωλείο του πατέρα μου. Ο φυσικός μου χώρος σαφέστατα προϋπήρχε της έλευσής μου στον πόνο, στον πόνο που έμελλε να ερμηνευτεί σαν ριζικό μου. Από πολύ μικρός -στα δώδεκα μου- διάβαζα ήδη οριακά αναγνώσματα. Βιβλία που ακόμη και σήμερα λοιδορούνται ως απρεπή αναγνώσματα. Ο ηθικολόγος υπάρχει γιατί πρέπει οι τύψεις και οι ενοχές να ελέγχουν τον άνθρωπο, να του περιορίζουν την ελευθερία. Στα 14 μου λοιπόν με Ραμπελαί, Ντε Σαντ και Λάβκραφτ. Ελεύθερος από τότε σ’ ένα περιβάλλον που υπήρξε η μέγγενη για την  απρόσκοπτη γεύση αυτής της αντισυμβατικής προσωπικότητας μου. Το βιβλιοπωλείο του πατέρα μου ήταν ο θεός μου και ο πατέρας μου ήταν η κόλαση μου. Ο έλεγχος του νου  μου. Όταν γράφεις την αλήθεια δεν σημαίνει πως δεν αγαπάς, σημαίνει πως ξέρεις τις ευθύνες ,  δικές σου και των άλλων. Γι’ αυτό, λόγω της οικογενειακής στενότητας, πάντα έφευγα, έφευγα στην Ονειρική Καντάθ, στις φαντασιώσεις του Ντε Σαντ, στην σκατολογική λογοτεχνία του Ραμπελαί.