το δέντρο και η πριγκίπισσα.

Ένα ψεύτικο σώμα κοριτσιού φορούσε μια στολή γαλάζιας πριγκίπισσας και από πάνω απ’ το κορίτσι ήταν μια ανθισμένη αμυγδαλιά. Και όπως αυτή άνοιγε σε μια θυσανωτή από άνθη καμπύλη ωραιότητας, χάθηκα σ’ ένα αναγάλλιασμα με πίστη πως ό,τι έβλεπα ήταν αληθινό. Σε γητεύει η μαγεία των πραγμάτων. Απ’ το κλέψιμο και το καταχώνιασμα της ιερής φλόγας του κόσμου και μέχρι να βρεθεί ένας σύγχρονος Προμηθέας,  οι καλλιτέχνες είναι οι μόνοι που μπορεί να μας δώσουν μια γεύση απ’ την εξόριστη μερίδα της πραγματικότητας και των θελκτικών προεκτάσεων της. Κάποτε ό,τι πίστευαν οι άνθρωποι δημιουργούνταν  άμεσα. Τώρα δεν πιστεύουμε παρά σ’ αυτό που βλέπουμε και τα μαγικά μας έχουν ταγκιάσει. Είναι εξασθενημένα. Αυτή η ακέφαλη πριγκίπισσα ίσως για μερικούς λειτουργικά αόμματους να είναι μόνο ένα ακέφαλο διακοσμητικό. Οι ψυλλιασμένοι της θεωρίας μου δεν βλέπουν ότι κάτι της λείπει, ζωογονούν το εντέχνως σπασμένο σε  μεγαλειωδώς αρτιμελές. Και ξέρουν καλά πως αν ανεπαίσθητα χαϊδέψουν την αμυγδαλιά, εκείνη θ’ αναριγήσει.