Η πιο όμορφη ομορφιά.

Ίσως να είναι η πιο όμορφη ομορφιά που έχω δει ποτέ μου. Το ένα να σβήνει μέσα στο άλλο σαν αλληλοπεριχώρηση. Το ένα να υπάρχει για το άλλο για  να αναδειχτούν και τα δύο σαν σύμφυρμα που οδηγεί σε μια αίσθηση μοναδικής οντότητας. Αντανακλάσεις που χάνεσαι περιδινούμενος   μέσα τους και στην προσπάθεια σου να βρεις, να διαχωρίσεις την αλήθεια απ’ το είδωλο της. Κι αν η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ’ άλλο, είχε τραγουδήσει ο Πόε  κι εγώ πράγματι δεν ξέρω πια τί φαντάζομαι και τί με εμπνέει ως κατασταλαγμένη πραγματικότητα. Όλοι μας αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας τον κόσμο σε άπειρες διαφορετικές  εκδοχές. Μπορεί να βλέπουμε το ίδιο ηλιοβασίλεμα αλλά ποτέ κανείς δεν θα το περιγράψει με τις ίδιες λέξεις γιατί η υποκειμενικότητα δεν επιτρέπει τελικά την πολυτέλεια του ίδιου. Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία τανύζω το χέρι μου ν’ αδράξει την χλωρίδα και στέλνω το βλέμμα μου στον ίλιγγο να υπάρχει στο πιο ψηλό σημείο της πολυκατοικίας.