Ξόανο.

Φωτογράφισα κι ένα λιπόσαρκο άνθρωπο. Σαν καλάμια σε καλαμιώνα των παιδικών μου παιχνιδιών. Σαν μπαστούνι σε ταινία της Disney που περπατάει μέσα απ’ την φαντασία των  δημιουργών της ταινίας. Τί να κινεί αυτό τον άνθρωπο στο ανάερο βάδισμα του; Μια ριπή του ανέμου θα μπορούσε να τον εξακοντίσει παραπέρα. Ένα δροσερό αεράκι να προσαυξήσει την δύναμη του ετοιμόρροπου σαρκίου του. Η μύτη του λίγο μεγάλη φαντάζει πιο μεγάλη μ’ αυτή την κατατομή, το οστεώδες πρόσωπο του δεν δικαιολογεί την ύπαρξη μια τέτοιας μύτης. Πάντα οι γύρω άνθρωποι είναι που χρίζουν κάποιον περίβλεπτο απ’ όλους. Όπως η έκλειψη του ηλίου, όπως η κλιματική αλλαγή, η διαφοροποίηση απ’ τον κανόνα είναι ένας ελκυστής βλεμμάτων, ενδιαφερόντων, αναλύσεων και συμπερασμάτων. Και όμως αυτός ο άνθρωπος είναι προβληματισμένος και γι’ αυτό μας δείχνει μια σκοτεινή ψυχή. Αν ήταν πιο ευάερος, αν άφηνε αέρηδες να τον ανατινάζουν χαρμόσυνα, τότε και μόνο τότε θα ήταν μια συλλογική χαρά το πέρασμά του.