Φόβητρο.

Ένα καταχωνιασμένο κτήριο ανάμεσα σε ανισόπεδες διαδρομές δυο άλλων κλασικών αποπνικτικών πολυκατοικιών. Πως καταντήσαμε να έχουμε για ορίζοντα μας το τσιμέντο. Το κτήριο στην φωτογραφία μοιάζει να έχει κουνουπιέρες κατακόρυφα στα μπαλκόνια του. Μπορεί να είναι και προφυλαχτικά παραπετάσματα για τις αφοδεύσεις των περιστεριών. Μπορεί αυτό το σπίτι να είναι έρημο, να έμεινε έτσι με τα παράθυρα του ισόβια κλειστά σαν κι άλλο φόβητρο της γειτονιάς.  Νιώθω έτσι επίπεδη που είναι η πρόσοψή του με τα παράθυρά του εντοιχισμένα σαν κτισμένα, νιώθω ότι δεν έχει βάθος. Μόνο μια πρόσοψη να μας προγκίζει στην παγωμένη μητρόπολη μας. Έτσι κάπως τυχαία ή συνωμοσιολογικά ερμηνεύοντας  η Αθήνα συσκοτίστηκε από ένα πνιγηρό σύννεφό φόβου που σταλάζει με κολασμένη μάνητα βροχή στις ψυχές των ανθρώπων. Έμπλεη η πόλη σε αρχιτεκτονικές βουές που μας απομακρύνουν από κάθε πηγή.