Στέλιος ο Παναγίτσας

Φωτογράφισα με τον κινητό, όχι με την Canon,  τον Στέλιο τον Παναγίτσα. Χθες ήρθε και μας είπε τα κάλαντα για τις 6 Ιανουαρίου. Σεβάσμιο πρόσωπο που το αγαπάμε όλοι. Οι κακοπροαίρετοι δεν θα κερδίσουν ούτε μια αναφορά και για όσα χρόνια είμαι σε θέση να γράφω. Αυτό λοιπόν το πάνσεπτο πλάσμα, καθώς ήταν στην παρέα μας, εμένα και του αδερφού μου Παναγιώτη Τεό Βαν Γκογκ, κάποια στιγμή είπε, «η ζωή είναι γλυκιά». Η χροιά της φωνής του, το αγγελοκρουσμένο βλέμμα του, όλο του το είναι βροντοφώναξε και σφράγισε με ανεπανάληπτο τρόπο την αδιάσειστη αλήθεια για την απέραντη ομορφιά της ζωής. Με τον Στέλιο τον Παναγίτσα μεγαλώσαμε μαζί, η ζωή μας κούρασε μαζί, μα ακόμη και η κούραση καταπονείται και κονιορτοποιείται απ’ την ηδύτητα αυτής ακριβώς της ζωής. Πόσο ανοίγει την καρδιά μου, πόσο από πορωμένη γίνεται καταδεκτική και προστατευτική για να  καταδιώξει όλους αυτούς που προσεγγίζουν με ραδιουργία αυτήν την προσωπικότητα σύμβολο της ευαλωτότητας.  Για τον Στέλιο γράφω. Και για κάθε Στέλιο, Φώτη, Γιάννη…