Γκράφιτι 2.

Η τέχνη στους τοίχους της Αθήνας. Η τέχνη στους τοίχους μιας πόλης που μιλάει μέσα απ’ τα γκράφιτι της και μέσα απ’ τα συνθήματά της. Η πραγματική ιστορία των ανθρώπων, του πόνου τους και των χαρών  τους είναι ζωγραφισμένη  στις παντοειδείς δομημένες απ’ τον άνθρωπο επιφάνειες. Πολλές παλέτες χρωμάτων στις μητροπόλεις χοάνες των ανθρώπινων παθών.  Γκράφιτι φτιάχνουν και οι απεκκρίσεις των ανθρώπων στις πιο αλύτρωτες συνοικίες της Αθήνας. Τα ούρα, το αίμα, η βρωμιά, πεταμένες σύριγγες, αστικά θρύψαλα όλα γράφουν κάτι στο παλίμψηστο τσιμέντο που απλώνεται στο έδαφος της πόλης. Και η μαγεία που χάνεται στο ασυγκίνητο βλέμμα της ενατένισης του τσιμέντου, στο αποξηραμένο και ανώριμο ακόμη βλέμμα ενός αφελούς ρομαντικού, όλα επιδαψιλεύονται πίσω στις μαθημένες στον κυνισμό και τη χυδαιότητα σκέψεις μας και αισθήσεις μας και η μαγεία ξανακερδίζεται. Δεν μπορούν όλοι να αποστάξουν ομορφιά απ’ το τσιμέντο. Γι’ αυτούς τους πένητες από αισθητικές έρχονται πιο κλασικές φόρμες να τους αναθυμήσουν πως τίποτε δεν χάθηκε. Το γκράφιτι είναι η μύηση του παρατηρητή σ’ ένα πιο διεισδυτικό κοίταγμα. Έτσι πια έχουμε όλο μάθει να ανασκάπτουμε παραπετάσματα, να μεταβαίνουμε σε παρασκήνια και υπόβαθρα.