Καραγκιόζης.

Η πόλη είναι μια ασχήμια κατάσπαρτη με ομορφιές ή και το αντίστροφο. Ποτέ μόνο άσχημη ποτέ μόνο όμορφη. Αν είσαι  παρατηρητικός την ώρα που την βαδίζεις, σου επιδαψιλεύει συνέχεια, σε βομβαρδίζει αενάως με την ακριβοθώρητη γοητεία της. Συνήθως είναι εικόνες απ’ το παρελθόν που αφομοιώθηκαν και συνεχίζουν να ζουν ως και σημερινές. Ας πούμε στην Καλλιθέα, κάθε βδομάδα παίζεται στα σχολεία και διαφορετική παράσταση απ’ το ρεπερτόριο του θεάτρου σκιών. Αυτό που το παρελθόν αναθάλλει στο παρόν είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Μπορείς να βρεις συντρίμμια από κίονες νεοκλασικούς κι εσύ να είσαι βέβαιος πως είναι αρχαία χαλάσματα. Ανθρώπους -νέους, όχι απαραιτήτως ηλικιωμένους- να θυμίζουν Βαλκάνια του περασμένου αιώνα.  Η Ελλάδα είναι πάντα ένα συμπίλημα από διάφορες καθαρές και ακάθαρτες δονήσεις. Στην Αθήνα την πιο κεκορεσμένη από τσιμέντο πόλη στην Ελλάδα ακόμη και το τσιμέντο της χυτό μπορεί να αγκαλιάζει όμορφες καμπυλώσεις και γεωμετρικά καμωμένες ευθείες. Ο γύψος της δίνει θεαματική γλυπτική και οι λαμαρίνες της οδηγούν το βλέμμα ανάμεσα στους ορίζοντες.