Μαγιάτικο στεφάνι.

Ένα μαγιάτικο στεφάνι μόνο. Σε μια ερημιά από τσιμέντο. Πόσο απλόχερη είναι η πόλη. Ουράνιο τόξο που σβήνει τον μολυβένιο ουρανό που πριν απ’ την έλευση του χρώματος επικρεμόταν σαν απειλή άνωθεν των ανθρώπων. Το χρώμα διαρρηγνύει το σκοτείνιασμα απ’ το τσιμέντο όπως η φλόγα ομορφαίνει το πυρίκαυστο  κάρβουνο. Είναι ζήτημα αντιθέσεων και εναλλαγών και αντιπαραβολών η ομορφιά. Κανείς φαντάζεται διάφορα βλέποντας τό στεφάνι. Κάποιον νεκρό σε φέρετρο διάδημα τα άνθη και με ρούχα γαμπρού γιατί δεν πρόλαβε ο άνθρωπος εν ζωή να παντρευτεί. Το νεκροστόλισμα είναι πάντα πίσω από κάθε φωτογραφία με άνθη. Θυμάμαι ότι αυτό το στεφάνι στον τοίχο το άφησα πίσω μου με την βεβαιότητα πως πρέπει να ήταν μόνιμα εκεί, με αποξηραμένα τα λουλούδια του ενσταλάζει στον εμβρόντητο θαυμαστή του τήν  πεποίθηση για το ταξίδι  του από Μάη σε Μάη και until the end of time. Το μαγιάτικο στεφάνι στη φωτογραφία μου είναι το ίδιο που συναντάμε σε έργα πολλών Ελλήνων ζωγράφων. Το στεφάνι που φωτογράφισα μπορεί να άνθισε πάνω στην άγονη επιφάνεια του τσιμέντου. Ανθίζουν διάφορα και αναρριχώνται ή παίρνουν σχήματα κυκλοτερή ή μοιάζουν μικρά χορτάρια λες κι από θαύμα φύτρωσαν πάνω σε τόνους οικοδομικών υλικών. Είναι να απορείς πού βρίσκουν το νερό -όλα αυτά τα είδη της χλωρίδας-  και θρασομανάνε.