Διάβρωση.

Σπίτια με πέπλα απ’ έξω. Σαν τα ιστιοφόρα ή σαν πτηνά με αναπεπταμένα τα φτερά τους. Ή σαν ιπτάμενες πολυκατοικίες στο μυαλό της Ζυράννας Ζατέλη. Σπίτια με παραπέτασμα από θαρρείς ιστούς αράχνης. Εδώ, σ’ αυτά τα τελευταία, ο άνεμος μοιάζει να τα κινεί τα λεπτεπίλεπτα νήματα των ιστών. Φεύγουν αυτά τα σπίτια. Κι αυτά τα υφάσματα μετεωρίζουν τούτες τις παλιές πολυκατοικίες, τις κάνουν  να πετάνε, να μετακινούνται στις εσωτερικές ατμόσφαιρές σου. Θυμάμαι ανεπαίσθητα πια μια ταινία μ’ ένα κινούμενο κάστρο. Λεπτομέρειες όχι. Ανακαλώ αυτά που φωτογράφισα, μοιάζουν με ρούχα Σαμουράι, με ενδυμασίες Κινέζων πολεμιστών, με λάβαρα πολέμων στην ταινία Δράκουλας του Κόπολα.  Το κτήριο με τα αραχνοΰφαντα νήματα είναι νεκρή νύφη, είναι παρατημένο μ’ ένα βέλο. Όταν έχεις πονέσεις κοιτάς με θλίψη τα καταπονημένα νεοκλασικά της Αθήνας. Και όποιος γράφει πως όλ’ αυτά δεν έχουν ιστορικό ενδιαφέρον, είναι ένας αμείλικτος αναθεωρητής. Τα θλιμμένα σπίτια, δάκρυα που νοτίζουν την πόλη. Διαβρωμένα σαν απότιστη γη.