Ο μύθος της αιώνιας επιστροφής.

Όλα αλλάζουν και τα αισθητικά αποτυπώματα μένουν πολλές φορές ίδια. Όλες οι εποχές επικοινωνούν μεταξύ τους τώρα που η επιστήμη της ιστορίας κάνει θαύματα. Όλες οι μόδες συνυπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων μιας μεγάλης πόλης. Κάποιοι μοιάζει να φεύγουν προς ένα τέλος και κάποιοι να βρίσκονται ήδη στο επερχόμενο. Βαλκάνια, Ευρώπη, Αμερική, Ανατολή, ιστορία, συνωμοσιολογία, δανδήδες, βικτωριανοί, γκόθάδες, παλιά σακάκια και παλιά παντελόνια και πουκάμισα, golden boys. Σεξισμός, φουτουρισμός, μινιμαλισμός, μεσαίωνας, δικαιωματισμός, αρχαιολαγνεία, όλα είναι αυτή τη στιγμή παρόντα. Η παλιά Αθήνα ταξιδεύει από ένα μπαλκόνι στο Μεταξουργείο και από μια σ’ αυτό απλωμένη μπουγάδα  προς τα γκράφιτι στην επόμενη στροφή που παίρνω.  Μπορεί να φεύγει το παλιό, έρχονται, όμως και παλιές ψυχές για να το αναστήσουν. Από ένα σημείο γνώσεων και μετά όλοι οι ρυθμοί του κόσμου γίνονται νοσταλγία και επαναφέρονται. Κι ο Νίτσε το είχε γράψει πιο καλά στο μύθο του για την αιώνια επιστροφή.