Νέος στην ακροθαλασσιά.

Τί όμορφο δωμάτιο κι εδώ. Με συγκλονιστικές αποχρώσεις του γκρι. Έχει και στην Καλλιθέα τέτοια δωμάτιο και ένα απ’ αυτά στην γειτονιά μου είναι χάρμα ιδέσθαι. Η σκόνη απ’ τα καυσαέρια, η ασβόλη που ξερνάνε τα φορτηγά αυτοκίνητα έχει επικαλύψει τους τοίχους. Και όμως αυτός ο χώρος μοιάζει με ερημιά ή απ’ την άλλη με σκηνικό θεατρικής παράστασης της θεατρικής ομάδας του Σκουρλέτη. Ναι, μια ιδέα που μου ήρθε τώρα είναι πως σ’ αυτό το στενόχωρο δωμάτιο θα μπορούσα να μάθω σκέιτμπορντ και κόλπα. Ή θα μπορούσα να αναπηδώ πάνω στις σανίδες τόσο όσο να εκτινάσσονται πάνω μου οι σκόνες. Λέει και το τραγούδι, all we are is dust in the wind. Πώς ξεκουράζουν τα μάτια μας οι αποχρώσεις του γκρίζου σ’ αυτό το δωμάτιο.  Είμαι παράξενος το πολύχρωμο με απωθεί και το μαύρο με ελκύει .Φαντάζομαι το θέαμα μ’ εμένα γυμνό σε εμβρυακή στάση πάνω στο πάτωμα της φωτογραφίας. Πάντα κάνω αυτή τη φαντασία. Από τότε που αγάπησα το γνωστό έργο του Hippolyte Flandrin με τον νέο που κάθεται στην ακροθαλασσιά.