Ο ναός.

Και βέβαια ο ναός κάθε φωτογράφου που σέβεται απ’ την Αθήνα  το πιο παρηκμασμένο αστικό της κομμάτι. Σαν ένα σπίτι που κεραυνοβολήθηκε από μια δεκαριά κεραυνούς κι απέμεινε μόνο το αρχιτεκτονικό του κουφάρι. Είναι τόσο πολλή η έκταση που πιάνει το γκρίζο στην ανθρώπινη ματιά, σαν να εμφανίζεται κάτι πανέμορφα άσχημο. Όποτε βλέπω αυτό το κτήριο νομίζω πως ακούω τους Στέρεο Νόβα. Απαγγέλουν τις ρίμες τους στα αυτιά μου. Δεν ξέρω την πραγματική ιστορία του κτίσματος. Αν ερειπώθηκε ή αν έμεινε σ’ αυτή τη δυσειδή μορφή του χωρίς ποτέ να ολοκληρωθεί το κτίσιμο. Γενικά είναι μια πολύ καλή πρώτη εικόνα για να μας εισάγει σε ό,τι ακολουθεί, το ανεπανάληπτο  παλίμψηστο της Αθήνας.  Βλέπω τους εσωτερικούς τοίχους του σαν καρβουνιασμένους. Μπορεί να πέρασε κάποια πυρκαγιά και να το διέλυσε. Η εγκατάλειψη στις φωτογραφίες μου έχει περισσότερο ενδιαφέρον από κάτι που με στόμφο διατρανώνει την παρουσία του. Σε κάποιους ανθρώπους αρέσουν εικόνες εγκατάλειψης, παρηγοριούνται με αυτές, δεν είναι μόνοι τους στη συλλογή απωλειών.