Μεταξουργείο 1.

Μια βόλτα στο Μεταξουργείο, φωτογράφισα μερικά εγκαταλελειμμένα νεοκλασικά. Στο έλεος του χρόνου, σκηνικό όμορφο και ζωγραφική απλωμένη σε έργο του Τσαρούχη. Πρώτη φορά που το μάτι έβλεπε άλλα και άλλα τελικά φωτογράφιζα. Γιατί η  περισσότερη ομορφιά ήταν αλλού. Στην Ιάσωνος, ένας ιστορικός δρόμος γεμάτος οίκους ανοχής, τί κρίμα να μην επιτρέπεται να φωτογραφίζεις, πάνε οι εποχές που οι άνθρωποι ήταν λιγότερο ή και καθόλου καχύποπτοι . Πέτρα πάνω στην πέτρα, κόκκινη λάμπα δίπλα στην κόκκινη λάμπα, σώματα όλων των φύλων και σεξουαλικών προσανατολισμών. Μια τρανς με τσαμπουκαλεμένη φωνή και γερακόμορφο πρόσωπο- εκεί τρεμόπαιξε λίγο η ματιά μου. Αυτές τις παλιές δεν είναι για να τις κοιτάς πολύ. Θα την φας την κατσάδα. Και πολλά αγόρια. Φτηνά γαμήσια για αγόρια απ’ όλο τον κόσμο. Αν μας σώζει κάτι εμάς τους παράταιρους, τους αποδιοπομπαίους, τους καταραμένους, είναι η ζέστα μεταξύ μας. Πολύ χάρηκα μήνα Οκτώβρη τα τραπεζάκια έξω και τις ομηγύρεις των εξωτικών θηλυκοτήτων.  Στενάκια που φύτρωναν κάθετα στην Ιάσωνος οδηγούσαν σε άλλες κόκκινες οικίες. Ένας μαγικός κόσμος αναπεπταμένος μπροστά μου. Χωρίς αιδώ, λιτή και πανάρχαια αλήθεια: τα ένστικτα μας είναι πιο δυνατά απ’ τη λογική. Η λογική είναι μια πολιτισμική κατασκευή. Είναι τα αναγκαία μας δεσμωτήρια.  Απόδραση απ’ την λογική είναι η σπασμωδική εκούσια υποταγή στο ένστικτο. Η αφοσίωση σ’ αυτό θα ήταν παρακινδυνευμένη. Και κάπου ανάμεσα σε όλες τις εικόνες ό γέροντας Πορφύριος να ευλογεί τις πόρνες και τις τσατσάδες. Ένιωσα αγάπη γι’ αυτή τη γη των λάγνων αναστεναγμών αλλά και των  αναφιλητών κάποιων εγκλωβισμένων πορνών. Καταπραϋντική αγάπη. Παλιό τραγούδι κι άγιασε απ’ το πολύ το δάκρυ.  Ο πετροκαταλύτης χρόνος  παλαίωνε τα νεοκλασικά στις φωτογραφίες μου όμορφα.