Γκράφιτι.

Η Αθήνα έχει ανάγκη τις τοιχογραφίες τύπου γκράφιτι και τους κρεμαστούς της κήπους. Είναι τόσο ακαλαίσθητο το μπετό της, τόσο πληθωρικό που παθαίνεις κλειστοφοβία. Αποπροσανατολίζεσαι μες στον χαμό από τα δομικά υλικά. Οι μεγάλες τοιχογραφίες είναι τόσο όμορφες σαν πολύχρωμη φωτοχυσία σε μούχρωμα από σιδερόβεργες και κρυμμένο ήλιο. Κι έπειτα αυτού του είδους η τέχνη που πάντα κάτι σημαίνει χωρίς να είναι απαραίτητα ρητό. Οι αστικές τοιχογραφίες είναι μια οπτικοποίηση συλλογικών συναισθημάτων, ελαφριών και βαρύτερων, στην ουσία συγκινησιακά επιγεννήματα σε σκιρτήματα από μέταλλο, θόρυβο, κοσμοχαλασιά, ρουτίνα, κίνηση, μετακίνηση. Και δίπλα στην υπέροχη ζωγραφισμένη εικόνα μια σκάλα απ’ αυτές που βλέπουμε σε πολλά κτήρια της Αθήνας και του δίνουν μια γεωμετρική ομορφιά και ένα αρχιτεκτονικό παράδοξο απ’ αυτά που συναντάμε στους πίνακες του Escher. Βέβαια και αυτό που απεικονίζει το γκράφιτι είναι περιδεές. Ένα παντεπόπτης  θεός  που κατοπτεύει όλους τους ανθρώπους και τα δρώμενα τους. Μπορεί ένας μυθολογικός ήρωας οποιασδήποτε εθνικής μυθολογίας που μας δίνει στη φαντασία κάτι απ’ τα κατορθώματά του.