αγιογράφος σε παγκάκι.

Τα πρόσωπα των μοναχικών, των παρατημένων, των εγκαταλελειμμένων, φέρουν στο βλέμμα και το δέρμα τους τις ανεπούλωτες πληγές που τους κατάφερες με σκέρτσα από νύχια και από δόντια. Καμμιά φορά ξεγελιέμαι. Θαρρώ όλη αυτή την σπαραξικάρδια ομάδα των ρημαγμένων και μ’ εντυπωσιάζει η αγέρωχη θωριά τους. Άλλες φορές το μνημειώδες κοίταγμα τους. Σαν από άλλη πύλη η ζωή να τους επιδαψιλεύει γαλήνη μυστική. Δεν μπορώ να ξέρω. Αν κρίνω απ’ τον κατάμονο εαυτό μου, ο Θεός εμφυσά θαλπωρή στα σπλάχνα που μάταια θέλησες να βαμπιρίσεις. Ξέρεις εσύ ποιό τέρας είσαι…