η λάμπα του πατέρα μου.

Είχα κάτσει σ’ ένα παγκάκι νύχτα απέναντι απ’ αυτό τον φανοστάτη, την λάμπα και ένιωθα πως έβλεπα τον πατέρα μου που πέθανε μία μέρα πριν στο σπίτι μου στην Καλλιθέα. Οι λάμπες μας σαγηνεύουν και η απλή ενατένιση τους γίνεται αναπόληση και του παρελθόντος μας. Οι φωταυγείς λάμπες θυμίζουν ζωντανούς οργανισμούς που λαμποκοπούν μέρα και νύχτα.