Μια μόνη καρέκλα

Στο τέλος κάθε διαδρόμου υπάρχει η καρέκλα για να ξαποστάσει ο αποσταμένος στρατολάτης των ιλίγγων. Πώς το είχε πει ο ποιητής, «πρέπει να διασχίσεις το μονοπάτι του σκότους για να βγεις στην αυγή». Αυτή η καρέκλα μας περιμένει όλους τους καταρρακωμένους της ζωής. Εγώ την βρήκα σ’ ένα βιτσιόζο του έρωτα που χαλαρώνει το πονεμένο σώμα μου. Το πρόσωπο του είναι σαν φως , αρκετό για να σκίζει το παραπέτασμα ημίφωτος στο δωμάτιο του έρωτά μας. Ας κρατήσει αυτό το πρόσωπο. Η καρέκλα της φωτογραφίας μοιάζει μόνη της, είναι για έναν, ευεργετεί μόνο κάτι μονάχους ασκητές θανάτων πολλαπλών και υπαρκτικών.