Ο Κώστας και ο Αντώνης

Πήρα δυνάμεις και βγήκα με φόρα στους δρόμους της Καλλιθέας εξοπλισμένος με την φωτογραφική μου μηχανή. Άνοιξα ορίζοντες για να κινηθώ μες στην πυκνοκατοίκηση σαν σε ανοιχτωσιά.  Βυθισμένος στην κατάθλιψη μου για τόσους μήνες, δεν ήξερα πως θα είχα και την έξοδο απ’ αυτήν. Με κυνήγησαν όλοι μανιωδώς. Κανείς δεν θέλει τον βαρύτιμο δίπλα του. Η αγάπη είναι για τον κολασμένο βασανιστήριο. Είμαι ο άγιος, ένας διαφορετικός άγιος, πονηρεμένος και συνάμα ψαρωμένος απ’ την ζωή. Πάναγνος και ευφυής. Φεύγω συνέχεια γιατί δεν θέλω να φθαρώ. Σταματάω λίγο στον Κώστα, είναι ο φούρναρής μου. 38 χρονών και ίσα χρόνια μόνο χαμόγελα. Νοιάζεται για όλους τους πελάτες του. Συναισθηματικά γενναιόδωρος με έχει περιμαζέψει στην μεγάλη του αγκαλιά. Χωράμε εκεί όλοι οι καταρρακωμένοι της ζωής. Ενδιαφέρεται για τις γευστικές μας μανίες και φτιάχνει στο ευρύχωρο αρτοποιείο του μια γωνιά με προϊόντα της αρεσκείας τού καθενός μας. Θεαματικά πονόψυχος. Κι αυτή η γειτονιά μου, έχει τόσους αγίους, κάθε μέρα συναντιέμαι και μ’ έναν, σ’ αυτό το απάγκιο γωνιά Αγίων Πάντων και Κρέμου που είναι ο Κώστας. Ο Κώστας μου μήνυσε τα νέα για τον θάνατό σου Αντώνη. Σε θυμάμαι γλυκό, με το σακάκι σου και την αύρα των δαιμόνων σου γύρω σου. Σε παρατηρούσα νομίζω για χρόνια. Είχες το φέγγος ενός σχεδόν ανεπαίσθητου φωτοστέφανου. Δεν σε γνώριζα, μα όταν έμαθα για τον θάνατο σου ήταν σαν οι ιαματικές ματιές μου πάνω σου να μαζεύτηκαν όλες μαζί και να έγιναν μνήμες που μοιραστήκαμε μαζί. Καλό ταξίδι. (Στην φωτογραφία είναι ο αρτοποιός μου Κώστας.)